de voorbeidingen beginnen

zondag 31 juli 2011,

Hadieallemaal,

vanuit de kuip van de Contentezza, in de brandende (ik wrijf het wel ff in hoor...) zon, schrijf ik, onder beschutting van een zonne(n?)zeiltje (hoeveel zonnen hebben we?), een update van de afgelopen dagen.

We liggen in de haven van het hoofdplaatsje Horta op het eiland Faial, wat wordt gezien als het meest westelijke stukje van Europa. Je hebt weliswaar nog de Westelijke Azoren, 2 eilanden, maar die liggen op de Amerikaanse tectonische plaat.

na een paar dagen verblijf op Sao Jorge (Sint Joris, die van de draak), waar we heerlijk genoten hebben met een terrasje, zwemmen en wat winkelen, zijn wij op donderdag op de motor vertrokken, het was windstil, voor een 5 uur durende oversteek naar Faial. Wij werden de hele reis bespied door Monte Pico, de hoogste vulkaan op het eiland Pico met een top op 2400 meter, op het eiland Pico. De berg is zo hoog dat het weer boven de wolken uitsteekt. Op afstand lijkt de berg dan door een erotische BH omgeven. In de avondschemering verandert deze lingerie telkens van kleur. Prachtig!!

Het opvallende is dat, als je de vanaf zee de eilanden bekijkt, er altijd een deken van wolken boven de eilanden hangt. De luchtstroom, met hoge luchtvochtigheid, stijgt bij het bereiken van de eilanden op en zorgt zo dus voor bijna constante bewolking boven de eilanden. Wel zo prettig, want de temperatuur in de blote zon loopt enorm op.
Afijn vandaag dus bijna geen wolken. Dus geen wind.... Dus errug warm!

Het eiland Faial moet nog door ons verkend worden. Wel hebben we (Jetty eigenlijk) al een strandje ontdekt. Het is meer dan half rond, klein en intiem, met zwarte stranden en bezocht door alleen maar Azorianen (heten ze echt zo?). De baai is lekker warm vanwege weinig stroming. Bij eb kun je tot bijna het midden van de baai nog lopen. Het strand is nu al mijn favoriete plekje. Slechts 1 km lopen vanaf de boot. Oh ja Jetty, je kunt inderdaad vanaf de ander kant ook op het strand komen. Ik ben de volgende dag die berg opgelopen. Zie ook de foto's
De baai is ontstaan vanwege de uitbarsting en groei van een minivulkaan (nou ja mini.... vanaf de oceaanbodem is hij wel ong 3000 meter hoog) net buiten de kust. De wanden van de vulkaan zorgde voor en bijna afsluitng van de baai. Aan de andere kant van de vulkaanberg zijn in zee twee, zuiver ronde, kraters ontstaan die later met zeewater werden gevuld. De andere zijde van de vulkaanberg is in zee gestort, die daar dan ook gelijk zo'n paar duizend meter diep is.

Gisteren hebben we Jetty naar het vliegveld van Horta gebracht. Zelfs het vliegveld heeft een dorps karakter en lijkt een prachtig podium voor optredende vliegtuigen met als achtergrond de prachtig blauwe zee. Jetty, we zagen jou echt zwaaien vanachter het raampje. Op de foto wellicht niet zo goed te zien.
Jetty gaat, na een verblijf van 4 weken, terug naar Nederland. Joost en ik blijven met zn tweetjes achter tot andere Jos op woensdag zich bij ons zal voegen. Haar spelen, na drie maanden les (goed hoor), trok de prettige aandacht van de schepen om ons heen. Joost speelde dan banjo en ik zong. Wij zullen Jetty en haar accordeon missen. Bedankt voor de fijne tijd!!!
Als afscheid hebben we gegeten bij cafe "Peter Sport". De "place to be" voor iedere oceaanzeiler. Je bent niet echt de oceaan over geweest, als je niet bij Peter Sport bent geweest. Op het zwevende terras hadden we een mooi uitzicht op de haven en Pico hield ons op afstand in de gaten. Haar BH veranderde in de avonzon in steeds prachtige kleuren.
"Peter" zorgde generaties geleden voor materialen en proviand voor de continentoverstekers. Het pand is hemelsblauw en zo geverfd, omdat enkele Nederlandse zeelui begin vorige eeuw een blik blauwe verf over hadden en daarmee de gevel onder handen namen. De kleur is nu het handelskenmerk van Peter.
Opvallend is dat vele huizen op de Azoren bijzonder opvallende, afwisselend zachte en harde, kleuren hebben. Als je dat in Nederland doet, bezorg je de welstandscommissie een hartaanval. Het is vrolijk en bijna alle huizen zien er netjes onderhouden en verzogd uit. Evenals de straten met hun mooie plaveisel. Je ziet absoluut geen straatvuil.

De haven van Horta is bekend vanwege de "tags". De pieren en stenen aan de jachthaven zijn versierd met allemaal schilderingen van verschillend formaat. De tags worden aangebracht door de schepen (hun eigenaren dan) met een symbool/vlag of fantasietekening. Zij zijn bedoeld om geluk af te dwingen voor de reis. Er zitten werkelijk hele mooie tags bij. De Contentezza mag eigenlijk niet achterblijven met een tag, maar het ontbreekt mij aan inspiratie. Ik denk er nog over.
De komende dagen gaan we het eiland nog wat verkennen en de voorbereidingen treffen voor de grote oversteek. Voor 14 dagen inkopen doen, alle scheepsmateriaal checken, water en olie innemen, motor controleren..... Spannend!!!!
Groet en x van Jos

Hier volgt het verslag van Joost:

Nou ja, dan ik maar. (eindelijk... want die van Wonderen, Jos dus, blijft maar ouweschrijven; redactie)

Ik had gezworen tittel nog jota meer te schrijven, maar een mens is weifelmoedig en tot het zwakke bereid....
Jetty is van boord, ik (we) mis(sen) haar enorm, ze was mijn betere ik gedurende de afgelopen weken.
Ik voelde mij een uitgebrand autowrak tot zij aan boord kwam, zij bracht mij naar het autoschadebedrijf, regelde de verzekering, de spuiterij en het uitdeuken, de bumpers staan er weer stevig onder, de wielen zijn gericht.
Ik ben haar veel dank verschuldigd, met haar speelde ik klezmer, walsjes en songs, zij accordeon, ik banjo.
Muziek enzo, ook een manier om je hart te geven.
Ook Jos ben ik veel dank verschuldigd, altijd een luisterend oor, humor..... hij heeft er kilo's van.
Ik ga als schipper een goede tijd tegemoet.. de wijze woorden van Jetty denderen nog na in mijn oren, Jos zal mijn ultieme maat zijn in de vele mijlen die komen gaan.
De horizon heb ik niet tevergeefs afgespeurd, ergens in Holland brandt een kaars in de nacht in een venstert van een boerderij, daar richt ik mij op, Stella Maris zoiets.
Groots en meeslepend wil ik leven,nou dat lukt aardig, al lazer ik van recente emoties bijna in het gangboord.
Sterk spul die Fishermans Friends, laten we het daar maar op houden.

Goede wacht allemaal, ik doe de mijne. De oceaan roept, wie kan haar weerstaan???