Bretagne, La vache qui rit.

zaterdag 4 juni 2011 Guernsey haven.

Aan de bak met diesel en water, 1e rif trekken (zeil verkleinen).
De bilge (ruimte onder in het schip waar vaak water staat) lens trekken.
Waar is toch die zondvloed aan zout water gebleven die Koen en Jan’s spullen doorweekte ter hoogte van Scheveningen?
Met puts dweil en hoosvaatje ten aanval. Binnen een kwartier weet ik dat. Olievlekken in de haven, klodder Dreft erop.

Aan boord hebben we s’morgens serieus werkoverleg, zeker als we in de haven liggen.

Met stokdweil en Engelse sleutel zwermen werklustige jongeren vol jolijt over dekken en masten uit.
Deze keer gaan we de noodvoorraden water door- en schoonspoelen uit de kleine jerrycans
(2 ½ liter) die ik bij de Berg en Bos garage in Apeldoorn geregeld heb. Niet zo lekker, anti vries en ruitenvloeistof in je koffie, weldra is de steiger een waterballet van leeglopende can’s en kunnen de ramen van het doghouse glimmen als telescoopspiegels.

Daarna alle losse jerrycans vullen met diesel, ook een huzarenstukje als de pomp aan de andere kant van de havendrempel ligt en je zeker 15 minuten moet sjouwen met loodzware cans, de buurman (Johan van de Aurora) vaart er wel even heen, mazzeltoff.
Jan gaat nog even met de bus rondscheuren op het eiland, Piet Hein, Harris en ik zoeken een internet café voor versturen van deze berichten.

Pilsje pakken op een trendy terras zit er niet in , er zijn nog honderd wachtenden bij de tap voor u.
Snel weer (na een pint elders), naar de haven, palaver om 19.30 uur, Paul legt nog eens de tricks and treats van morgen uit met de rotsen van Trébeurden naast en onder ons.

Verhalen naar de Victoriahaven, waar we aan de wachtsteiger naast de “kleine” Bavaria de “Triple Seven” van Wim afmeren. Die ligt vervolgens gemangeld tussen de Bull van 35 ton en de Contentezza van 24 ton. Het kan verkeren.

Fluks de kooi opgezocht, het flottielje vertrekt om 06.00 uur morgenochtend.
Wij willen na afstemming met Paul er een uur eerder vandoor, dat uurtje voorsprong kan Tezz met al die racers wel gebruiken.
Ik kan de slaap moeilijk vatten en denk aan mijn zeilers jaren en de soort heroïne die de zee altijd voor mij is geweest. Eenmaal in haar greep is er geen ontkomen meer aan haar grillige gunsten, vaak door het oog van de naald, vaak zeilen in gouden dagen.
Ik kan mij nauwelijks voorstellen dat dit toch mijn laatste zeiljaren zijn, wordt daar beetje melancholiek van. “Old sailors never die, they just fade away”.

Daar aan die wachtsteiger in Guernsey.
Een nachtelijke meeuw laat haar gekrijs weerkaatsen tegen de oude muren van het kasteel bij de haven. “Sic transit gloria mundi”.

Zondag 5 juni 2011 Guernsey- Trébeurden

Bij het lumieren van de dag sta ik op, de rest van de ploeg ligt nog op een oor, wassen aan de kraan, koffiezetten, brood smeren.
Weinig geslapen, Gerommel en gestommel in voorschip en stuurboordshut.
Slaperige koppen van Jan, Harris en Piet Hein.
Het is nog te donker om uit te varen, ik ken het hier niet en de plotter mag dan geruststellende praatjes hebben, buiten de haven staat een dijk van een stroom en die “keel hungry reefs”waar de vissers het hier over hebben…
Tezz is klaar om uit te varen.
Dat eerste rif zit erin, bij het lichter wordende oosten glijdt Tezz de haven uit.
Goed ook, dat de boys een team aan het worden zijn, Piet Hein aan de grootzeilsval, Jan aan de dirk, Harris haalt de schaar onder de giek uit, ik sta aan het roer en hou de schuit in de wind.

We zwaaien af, de nieuwe dag in.
In de luwte van Guernsey, (en die van Sark het naastliggende eiland) merken we nog weinig van de aanwakkerende wind. Harris stelt voor het rif er maar uit te halen, even wachten lijkt mij een betere optie.

Na een uur staat er een onvervalste 5 Bft. (uitschieters 6 Bft.) uit het noordwesten.
Golven worden hoger, Piet Hein is onder de indruk

Tezz slingert hevig met deze voor de windse koers. Alles rammelt klingelt en slingert.
Lifelines aan en reddingvesten om. Geen overbodige luxe.

We blijven een tijdje gelijk op varen met de andere schepen, maar de snellere jassen er toch rap vandoor.
Iedereen probeert een uurtje te slapen
Na 9 uur Efteling komen we eindelijk onder de Bretonse kust, rotsen, zand en zeer veel Jan van Genten. Helaas is het weer te ruw voor Harris om te vissen, wordt vervolgd.

Om 19.00 uur varen we moe Trébeurden in, een verzameling van 19e eeuwse vakantiehuizen, waar je een kanon kunt afschieten.

Ik schil een halve scheepslading aardappelen, waar Harris in een oogwenk heerlijke zuurkool van maakt. Met deze temperaturen (16 graden) gaat dat er wel in.

Moe schrijf ik dit verslag, Francisca en ik bellen nog even, jammer dat ze pas in Lissabon aan boord komt.
Nog een vlakleggertje in de roef, mijn kooi lokt….

Om 23.00uur afnokken. Salty dreams.