Een Jacobsschelp langs de pelgrimsroute

Donderdag 16 juni Camariñas tranquilitatis

Wakker worden…

Het giert van de lucht, het huilt in de masten.
Koude winden waaien over een Spaanse Ria.
Motregen doet in 5 seconden wat een slagbui in een uur doet.
Grauwsluiers trekken als vale theedoeken over de kleine vissershaven.

Ik hoor gestommel in de roef, PH heeft al koffie gezet, de dag begint.
Gekleum onder het doghouse, gelukkig ligt het schip met de kop in de wind, zo bijdehand waren we gisteren wel bij het afmeren met die naderende storm.
PH en ik tuigen het (steiger)zeil op, wat we van DEJO steigers (relatie van Jan) gekregen hebben, waarvoor grote dank! Dat komt over de giek te liggen en geeft de armzalige zeeman enige beschutting tegen furieuze Spaanse elementen.

Ter douche, die bestaan in Camariñas uit twee waterstralen en een half toilet.
Uiteindelijk is er een douche bij de heren vrij en kan het dagelijks geplons weer een aanvang nemen.
Afdrogen heeft geen zin, buiten is men binnen luttele seconden weer zeiknat.

Wat nu…..

Terug op het schip gaat men in uiterste wanhoop ertoe over een auto te huren.
Edwin en Harris tijgen naar een nabij gelegen gehucht, alwaar een kakel nieuwe Seat in Ferrari kleuren hen toelacht.

God lof, de regen houdt plotsklaps op, we gaan naar Santiago de Compostella, het wereld beroemde bedevaartsoord op nog geen 50 kilometer afstand.
Zelf ben ik lid van het Jacobus genootschap (Googelen), heb altijd de hoop gehad deze pelgrimage “per pedes Apostulorum” te maken.

Lang verhaal kort gemaakt, in Paapse vroeg middeleeuwse traditie: drie bedevaartplaatsen waar men een volle aflaat kon verkrijgen ( Protestanten grijpt in!!) Rome, Jeruzalem en Santiago de Compostella in Spanje

Hier zou naar overlevering het gebeente begraven liggen van de H. Jacobus de Meerdere, apostel en halfbroer van Christus.
Miljoenen Peregrino’s hebben al van alle tijden pelgrimstochten gemaakt naar deze heilige stad, ik ken diverse mensen (vrienden) die deze spirituele uitdaging van de drempel van hun voordeur of vanuit st Jean Pieds de Port (voet van de Pyrineën), gemaakt hebben.
Te voet, met de fiets, per paard, wij doen het per zeilschip, weer eens wat anders.

De verdorven zielen der Contentezza kunnen wel een aflaatje gebruiken.
Men scheurt per Seat naar Santiago. Harris’ handen omklemmen het stuur.

Daar aangekomen; een parkeergarage, een steile klim naar boven naar de kathedraal.
Veel pelgrims, je herkent ze aan hun schoenen.
Komen in de prachtige kathedraal pelgrims uit Zwolle tegen met ijzingwekkende verhalen over bedwantsen, vlooien, honderden zweetvoeten, blaren, eindeloos gesnurk in honderdvoudige slaapzalen, hobbelpaden steil omhoog, peilloos naar beneden.

Maar daar gaat het niet om…. Chappeau.

Ik mag nog even het met edelstenen bezette centrale beeld van Jacobus aanraken, PH, Harris, Jan en Edwin gaan mij voor.

Een oude Spaanse stad, voor de kathedraal is een tentenkampje van studenten die het nergens mee eens zijn. A la recherche du temps perdue.

Zon schijnt met gouden stralen op de bossen onkruid die hoog verheven uit de torens en transepten torenen. Uitgesleten stenen trappen, miljoenen voeten hebben ze beroerd.
Ben er toch geweest in dat Santiago, op een totaal andere manier als ik mij had voorgesteld..
Per schip en nog wel en op eigen kiel. God lacht zich een breuk om dat gestuntel van mij!

Terug met de Seat, in een supermarkt nog even basics ingeslagen, we hebben nu een auto.
90 % alcohol 5 % aardappelen, 2 % koffie en 3 % selderij. Je moet wat.
Harris ( kok) en ik (koksmaat) stampen om 23.30uur nog een maaltijd uit de kombuis.
Jan vertelt in de kuip stoere zeemansverhalen aan Edwin, PH is stappen naar de Tripple Seven van Wim. Even later, 5 knagers aan een vispotje van Harris.

Harris, Edwin, PH en Jan gaan nog even nachtelijk Camariñas onveilig maken.
Ik wil ankerwacht hebben en blijf aan boord.

Soms is nadenken ook bijzonder.

Quo vadis, Scania Vabis……….