steil, steiler, steilst

Hadielandluitjes,
Weer vanuit de kuip om 20.30 uur, bij jullie is het dan inmiddels 22.30 uur, klim ik weer in de toetsenpen van de onvolprezen notebook van Hans. Ik kom net terug van een, wellicht laatste duik in het water vn mijn inmiddels geliefde strandje baja Pim genaamd.

Afgelopen maandag hebben we een auto gehuurd. Nu niet alleen voor eilandverkenning, maar ook voor de enorme voorraden eten en drinken, die we voor de komende reis in moeten slaan. Je moet 18 dagen vooruitdenken en plannen. Ik heb daarvoor het hele schip binnenstebuiten gekeerd en alle hoekjes en gaatjes verkend die er aan boord zijn. Ik denk dat ik het schip nu aardig ken. Ik heb alles geteld en genoteerd. Ook kwam ik de vreemdste zaken tegen. De vorige kok wil ik wel eens ontmoeten. Wat kun je in hemelsnaam met drie blikken artisjokkenbodems? Nou ja......
Daarna heb ik aan die hand voor 14 dagen menus samengesteld en vervolgens een boodschappenlijst gemaakt. Wat moet je aan een hoop dingen denken als je weet dat je het niet ff eind van de week kunt kopen. Ook bier en wijn werd ingeslagen. Nou is het niet toegestaan om onderweg alcohol te drinken, maar één biertje per dag mag dan wel. Joost gaat hierbij niet over één nacht ijs en dekt zich in voor een verblijf van wel maanden. Hij laadt de kar vol met bier en wijn. "Ja", is zijn filosofie, Engeland kan heel duur zijn en jij lust er ook wel eentje". Tien extra flessen wijn maken zijn gedachtengang concreet. Niet verbaasd zijn als je binnenkort leest over een aanghouden dranksmokkelschip. Met twee overvolle karren, dia gelukkig niet door de gewichtscontrole hoefden, bezetten wij voor langere tijd de kassa. Langere tijd, omdat de servicegerichtheid van het winkelpersoneel in kleine maar ook grote zaken zover gaat, dat ze ieder artikel wat gescand wordt, eigenhandig in een plastic tasje wordt gestopt. Een tijdrovende klus, die je niet blij maakt als je no 2 of 3 in de rij bent. Vervolgens sta je zelf te niksen. Zelfs het scannen van de betaalpas, je geeft hem af, wordt voor je gedaan. Nadat het scanapparaat met een mooie zwier naar je toe wordt gedraaid, mag je je beperken tot het invoeren van je pin.
Wij hebben die dag een auto gehuurd voor de boodschappen en voor een te maken trip over het eiland. Ik had een Nissan Micra besteld, maar toen ik kwam was die auto niet beschikbaar. Ik kreeg een Renault Megane station mee voor de prijs van een Micra. Wauw!!! Wat rijdt die auto lekker en vlot. Mijn lijkenbak mag zich bijna zorgen maken over mijn loyale en trotse gevoel over hem. De Volvo wordt bijna verloren schoonheid (he Hans..!.)
De royale ruimte van de Renault kwam goed van pas.

Ook de andere eigenschap van de auto, een sterke en soepele diesel, kon zijn waarde bewijzen tijdens de rit over het eiland. Spinnend als een kat en met een tevreden chauffeur, ik dus, nam ik joviaal de bochten en hellingen die ook op dit eiland ruim aanwezig zijn.
De tocht voerde ons naar een zeer jonge vulkaan, die slechts vijftig jaar geleden, net voor de kust vanuit grote diepte werd geboren. Het was voor het eerst in de wetenschappelijke geschiedenis van de vulcanologie, dat men hiervan getuige was. Er ontstond een groeiende berg net voor een vuurtoren. De caldeira, de krater, zoals dat in het Portugees heet, spuwde eenmaal boven water naast vuur ook een grote hoeveelheid as of liever gezegd, fijn zwart zand. een gehuchtje bij de vuutoren werd bedolven onder as en de vuurtorenwoning werd allen toegankelijk via de eerste verdieping. Nu rest alleen een desolaat landschap van pikzwart onbegroeid zand. Het doet heel sterk denken aan Lanzarote, maar dan op kleine schaal.
We besloten om de krater van de hoofdvulkaan van het eiland te bezoeken. daarvoor moesten we toch onze weg zoeken over steeds smaller en steiler wordende weggetjes. Ik kreeg het gevoel dat wij de enig auto waren die omhoog ging, we kwamen in ieder geval geen sterveling tegen. Maar goed ook, want afdalers onden we niet passeren. Een voordeel voor de locals was, dat ze voorlopig het gras op de weg even niet hoefde te maaien. Na enige tijd hield ook het asfalt op. Niet dat dat zo'n gemis was, want dan hoefde ik ook niet langer de kuilen te ontwijken. Op het laatst reed ik alleen in kuilen. Op het gravel, of zo, kon ik weer vaart maken. Nou ja vaart..... Meestenstijd was de eerste versnelling alleen in gebruik vanwege de steilte en 200 graden bochten. Ik moest er niet aan denken dat we dit in een zo'n Dinky toy van vorige week hadden gereden. De wegen konden dus nog steiler. Steilst dus.
Bovenop gingen de lampen van de auto aan en reden we echt in de wolken. Nu het gevoel nog. Wij hebben vrij weinig van de caldeira, doorsnee twee kilometer, gezien. af en toe zagen we tussen de wolkenflarden en diepte en aan de andere kant een schitterend uitzocht op Horta.
De afdaling werd ook een actie met evenementenallure. Opeens stonden we midden op de weg, na een bocht, oog in oog met een stier en een aantal koeien. Ze gingen slechts langzaam opzij. Vervolgens moesten we dus niet letten op tegenliggers, maar op koeien op de weg. Een enkel keertje durfde een kalfje niet voorbij de auto zijn moeder achterna en liep dan wel honderden meters voor de auto uit op zoek naar een uitweg. Uiteindelijk pakte het beest al zijn moed bijeen en galoppeerde langs de auto omhoog.
De auto had aan de achterkant een heel andere kleur gekregen. Een autowasbeurt was vast bij de prijs inbegrepen.

Het wordt wel een lang verhaal he? Maar één ervaring wil ik nog vertellen. Namelijk een wel aparte manier van uit eten gaan. Ik ondekte in het plaatse een permanente dagmarkt met groente vis, maar ook planten. Daarbij was ook een heel klein soor snackbar. Bij binnenkomst bleek dat de lokale bevolking daar ging eten op en voor ons onbekende wijze. Met wijst aan wat men wil eten. De gerechten zitten in gamellen. Vervolgens wordt je bord vooraf gewogen en na het opscheppen opnieuw gewogen. Afhankelijk wat je genomen hebt, wordt er afgerekend per kilo. Grappig he? De eigenaresse met de welluidende naam Vivaldina gaf ons een voorkeursbehandeling. Toen Joost om mayonaise vroeg, kocht zij gewoon een pot bij een stalletje en zette die bij ons tafeltje weg. Zie foto. In een prachtige gezellige ambiance van het pleintje met de diverse lokale figuranten werd ons deel.

Nog een droevig bericht. Mijn dierbare fototoestel is overleden. Een dag na het vorige bericht, slaakt het apparaatje tijdens het inzoomen een korte zucht in de sfeer van "zzpp..." en weigerde daarna iedere dienst. Zelfs inklappen was teveel voor hem. Na drie dagen reanimeren, heb ik de moed opgegeven. Helaas, ik was, en ben eigenlijk nog steeds , erg trots op mijn alleskunner. Ik ga kijken of hij in Nederland onder het mes kan. Nu ben ik voor verder opnames aangewezen op mijn mobiel. Dat gaat wel lukken, maar toch.....


Morgen nog de laatste voorbereidingen en wellicht nog een bezoek aan Elsbeth en Willem. Zij denken morgen in Faial aan te komen. Ik kijk ernaar uit.

Ik ga proberen donderdag nog een korte afscheidsgroet te plaatsen, maar dat kan ik niet beloven.

In ieder geval nu alvast tot ziens en tot over veertien dagen vanuit Engeland.
Groet van Jos